|
· گیاه سوزی
در بعضی از نواحی ساوان و نیمه خشک ، زمین را از طریق سوزاندن گیاهان برای کشاورزی صاف می کنند. معمولاً گیاه سوزی کنترل شده نیست و تکرار این کار، گیاهان و درختان در حال رشد را نابود میکند. بر اثر این عمل ،دیگر پوشش گیاهی محافظ وجود نخواهد داشت و خاک بر اثر تابش آفتاب خشک ، سست و شکننده می گردد؛ در نتیجه شرایط برای ایجاد طوفان شن آماده میشود.
· بهره برداری بیش از حد
مردم وقتی زمین های حاصل خیز را چندین بار به زیر کشت بردندو خاک و مواد مغذی خود را از دست داد، به ناچار آن را ترک می کنند و به مناطق دیگری می روند؛زیرا آن زمین نیروی خود را از دست داده است و دیگر گیاهی در آنجا نمی تواند رشد کند. در این صورت ممکن است بیابان زایی شروع شود.
جنگل زدایی ( صاف کردن زمین از طریق قطع درختان)
در بسیاری از مناطق، درختان منبع اصلی سوخت و مصالح ساختمانی هستند. وقتی آنها را ببرند (جنگل زدایی) خاک دیگر محافظی نخواهد داشت و از بین خواهد رفت.
چرای بیش از حد ( از بین بردن گیاهان از طریق آزاد گذاشتن حیوانات زیاد در منطقه یا نگهداری چند حیوان برای مدّتی طولانی در همان منطقه)
وقتی مردم اجازه میدهند حیواناتشان آزادانه بچرند؛ ممکن است چرای بیش از حد به وجود بیاید. از میان همه حیواناتی که انسان نگهداری میکند، شاید بزها حرص ترین چرندگان باشند. آنها نه فقط با چریدن جوانه های سبز جدید و برگ ها، از رویش گیاهان جلوگیری میکنند، بلکه پوست محافظ تنه درختان را نیز میخورند و فقط پر خار ترین و تیز ترین گیاهان دست نخورده باقی می مانند؛ در این صورت تعادل محیط زیست بهم می خورد و بیابان زایی آغاز می شود.
· روش هایِ غلطِ آبیاری
دربعضی از مناطق، آبیاری به روش غرقابی کردن سبب می شود که خاک به گل و لای بدل شود. این خاک از نمک اشباع می شود و دیگر هیچ چیز در آن نمی روید. اگر این مناطق را به حال خود رها کنند، ممکن است بیابان زایی آغاز شود.
نظرات شما عزیزان:
|
تبادل
لینک هوشمند
آمار
وب سایت:
